Alemtuzumab effectiever dan IFN-bèta-1a bij refractaire RRMS

De eerder gepubliceerde CARE-MS I en II onderzoeken toonden aan dat alemtuzumab, een gehumaniseerde monoklonale antistof die de hoeveelheid circulerende lymfocyten verandert, leidde tot een afname van 49%-55% van het aantal jaarlijkse relapsen (p<0,0001) en een afname van 42% van de aanhoudende accumulatie van invaliditeit (SAD; p=0,0084) in vergelijking met subcutaan interferon-bèta-1a (sc IFNB-1a) bij patiënten met relapsing-remitting Multiple Sclerose (RRMS) die een recidief hadden onder een voorgaande behandeling. Confavreux presenteerde tijdens het EFNS 2012 een post-hoc subgroepanalyse van de effectiviteit van alemtuzumab bij patiënten uit de CARE-MS II studie met zeer actieve ziekte ondanks actieve medicatie met interferon-bèta of glatirameer acetaat. Eindpunten waren de ‘Annualized Relapse Rate (ARR)’ en de invaliditeitsprogressie (gemeten met behulp van de EDSS-score).

Methoden

CARE-MS I en II waren allebei twee jaar durende 'rater-blinded' trials. De 563 deelnemers van CARE-MS I hadden behandeling-naïeve RRMS. Aan CARE-MS II participeerden 840 RRMS-patiënten die een relaps doormaakten ondanks een eerdere behandeling. Ze kregen ‘at random’ alemtuzumab (12 of 24 iv mg/dag, N=436, respectievelijk N=173) of IFNB-1a (Rebif®, 44 mcg sc, 3 maal per week, N=231) gedurende 24 maanden. De inclusie in de 24 mg alemtuzumab-arm werd vroegtijdig gestopt ten gunste van de inclusie in de andere armen en om de statistische benodigde ‘sample size’ te verlagen.
Patiënten met een zeer actieve ziekte werden gedefinieerd als hebbende:

• ≥2 recidieven in het jaar voorafgaand aan de randomisatie en
• bij aanvang ≥1 ‘gadolinium enhanced’ laesie.

De ‘Sustained Accumulation of Disability’ (SAD) was gedefinieerd als een toename van de EDSS met ≥1 punt (ieder kwartaal vastgesteld) die gedurende zes maanden aanhield.

Resultaten

Confavreux et al. vergeleken degenen met een zeer actieve ziekte die iv alemtuzumab 12 mg/dag (n=101; 23,7%) en die sc IFNB-1a (n=42; 20,8%) kregen. Enkele eindpunten na een behandelduur van twee jaar staan vermeld in Tabel 1.
Alemtuzumab verlaagde zowel de SAD als de ARR met 51% vergeleken met IFNB-1a.

Tabel 1. Eindpunten na een behandelduur van twee jaar met alemtuzumab of IFNB-1a sc.

Noemenswaardige 'adverse events' van alemtuzumab waren onder andere infusiereacties, infecties en auto-immuunziekte.
Lycke et al. vonden dat alemtuzumab leidde tot een depletie van circulerende B- en T-lymfocyten na iedere behandelcyclus, welke cellen beschouwd worden als mediatoren van inflammatie bij MS.

Conclusies

In de CARE-MS I studie trad na iedere behandelcyclus met alemtuzumab een depletie van lymfocyten op, wat werd gevolgd door een herpopulatie van deze cellen waardoor het immuunsysteem weer in evenwicht komt.
In de subgroep van RRMS-patiënten met een zeer actieve ziekte ondanks een eerdere behandeling, die is bestudeerd in de CARE-MS II trial, bleek alemtuzumab een superieure effectiviteit te hebben in vergelijking met sc IFNB-1a. Deze bevindingen waren vergelijkbaar aan die voor het totale cohort. Daarom kan alemtuzumab een belangrijke behandeloptie vormen voor deze patiëntengroep.

Referenties

1.Confavreux C, Twyman CL, Arnold D, et al. Efficacy of alemtuzumab in relapsing-remitting multiple sclerosis (RRMS) patients with highly active disease despite therapy. 16th EFNS Congress 2012. Stockholm, Sweden. Abstract SC345.
2.Lycke J, Arnold D, Cohen J, et al. Lymphocyte subset dynamics following alemtuzumab administration in the CARE-MS I trial. 16th EFNS Congress 2012. Stockholm, Sweden. Abstract SC346.