10,5 jaars resultaten van de TEMSO-extensiestudie met teriflunomide

In de gerandomiseerde, fase II TEMSO-studie werden patiënten met RR-MS (n=1.086) behandeld met placebo of teriflunomide 7 mg of 14 mg gedurende een periode van 108 weken. De dosering van 14 mg verlaagde significant de ARR en het risico van achteruitgang van de invaliditeit (bevestigd tot aan 12 weken of langer); de 7 mg dosering reduceerde significant de ARR. Patiënten die de studie voltooiden konden in aanmerking komen voor deelname aan de extensiefase die doorging totdat het middel vergoed werd. Het primaire doel van deze nieuwe TEMSO data-analyse verricht door Freedman et al. was om de veiligheid van teriflunomide te evalueren. Daarnaast werd ook de invloed van teriflunomide op relapsen en de invaliditeits-progressie beoordeeld tot aan 10,5 jaar behandelen.

De extensiestudie werd gestart in 2006 en in 2010 beëindigd. Bij de start van de extensiefase, bleef de oorspronkelijke (geblindeerde) dosering teriflunomide waarmee de patiënten daarvoor werden behandeld, gehandhaafd. De placebogroep werd echter opnieuw gerandomiseerd (1:1) naar teriflunomide 7 mg of 14 mg (geblindeerd).

Tijdens ECTRIMS 2016 presenteerden Freedman et al. de veiligheidsdata van teriflunomide voor de extensiestudie en de effectiviteitsdata van de totale behandelperiode (oorspronkelijke studie plus extensiestudie, NCT00134563 + NCT 00803049). Beeldvorming (MRI) vond jaarlijks plaats tot 2012.

Uitkomsten

Van de 1.086 patiënten in de oorspronkelijke studie, deden in totaal 740 patiënten (68,3%) mee aan de extensiestudie. De cumulatieve blootstelling aan teriflunomide (vanaf de start van de oorspronkelijke studie) is af te lezen in onderstaande tabel. De mediane behandelduur was 7 jaar.

Effectiviteit – ARR en EDSS

De meerderheid van de patiënten binnen alle behandelgroepen ondervond geen relapsen gedurende de extensiefase (57% uit de plac/7mg-groep; 64% uit de plac/14mg-groep; 69% uit de 7mg/7mg-groep en 68% uit de 14mg/14mg-groep). Tijdens de extensiefase bleef de ARR laag, waarbij 288/740 patiënten relapsvrij bleef (38,9%). De EDSS scores bleven stabiel gedurende de gehele extensiefase .Bij een meerderheid van de patiënten (413/740=55,8%) was geen achteruitgang van invaliditeit te zien, wat gedurende 12 weken bevestigd kon worden. De gemiddelde veranderingen (incl. standaarddeviaties) van EDSS scores vanaf baseline tot aan week 384 staan in de tabel hieronder te lezen.

Effectiviteit -beeldvorming

Vanaf baseline tot aan jaar 5 bleven het volume en aantal Gd-aankleurende T1-gewogen laesies per MRI scan laag.

Effectiviteit - bijwerkingsprofiel

Gedurende de extensiefase bleek het percentage patiënten dat bijwerkingen (‘adverse events’,AEs) en ernstige bijwerkingen (‘serious adverse events’, SAE) ondervond vergelijkbaar voor alle groepen. In totaal ondervond 92% van alle patiënten AEs waarvan de meerderheid mild van intensiteit waren. AEs leidden tot staken van de studie bij< 13% (93/740, 12,6%) van de patiënten. De aard en incidentie van de hier waargenomen AEs waren consistent met resultaten van andere teriflunomide-studies. In totaal overleden er 7 patiënten tijdens de extensiefase (in de plac/7mg-groep: 1x colonkanker, 1x hartstilstand,1x dood door onbekende oorzaak// in de 7mg/7mg-groep: 1x maligne melanoom, 1x dood door onbekende oorzaak// in de 14mg/14mg-groep: 1x acuut hartfalen, 1x dodelijke bloeding van een duodenale ulcer).

Diarree, dunner worden van het haar en verhoging van de alanine-aminotransferase werden in een vroeg stadium van de behandeling waargenomen. Deze bijwerkingen waren over het algemeen mild van aard, verdwenen gedurende de behandeling en leidden zelden tot staken van de behandeling. De gemiddelde lymfocytenaantallen bleven eveneens stabiel gedurende de extensiefase en binnen de normale range.

Conclusies

De uitkomsten van de volledige TEMSO extensie-studie bevestigen het eerder waargenomen langetermijn bijwerkingenprofiel van teriflunomide waarbij de waargenomen bijwerkingen goed beheersbaar zijn. De ARR bleef bij alle groepen laag (<0,3), net als de ziekte-activiteit op MRI en de invaliditeitsprogressie (gemeten met behulp van de EDSS score), wat aantoont dat de effectiviteit van teriflunomide op langere termijn behouden blijft. Uit deze studie blijkt eveneens dat teriflunomide een goed beheersbaar en gunstig ‘benefit:risk’ profiel heeft voor de langetermijn behandeling van RR-MS patiënten.

Referentie

Freedman MS, Miller AE Comi G, Kappos L, LeBrun-Frenay C, Truffinet P. Purvis A, Benamor M, Wolinsky JS, for the TEMSO Study Group. ECTRIMS congres 2016, P692. Deze bijdrage werd mede mogelijk gemaakt door Sanofi Genzyme.